این‌بار می‌خوام در مورد دومین آلبوم Arctic Monkeys بنام Favourite Worst Nightmare بنویسم، گروهی که اعضای آن همه 20 یا 21 ساله بودند که با دادن اولین آلبومشون در سال 2006 رکورد سرعت پرفروش‌ترین آلبوم‌های تاریخ موسیقی بریتانیا رو شکستند، گروهی که در بین کسانی چون Thom Yorke [خواننده‌ی گروه Radiohead] و دیگر بزرگان موسیقی بریتانیا توانست در سال 2006 جایزه مرکوری رو به عنوان بهترین آلبوم سال رو دریافت کنه. چیزهایی که گفتم تنها بخش کوچکی از موفقیت‌های این گروه بود.

در موسیقی پاپ بریتانیایی تمجید و شتایش فراوان یه سنت قابل‌احترام در همه‌ی زمان‌هاست ولی با وجود این، تمام بی نظمی‌ها و انتقادهایی که اطراف اولین آلبوم Arctic Monkeys رو احاطه می‌کنه غیرمنطقی‌اند و مضحک به نظر می‌رسند. این برای Arctic Monkeys کافی نبود که بهترین گروه سال 2006 باشه، آن‌ها مجبور بودند ناجی Rock & Roll باشن. Alex Turner خواننده‌ی اصلی/ ترانه‌نویس گروه مجبور بود بهترین ترانه‌نویس بعد از Noel Gallagher و یا حتیPaul Weller باشه، و اولین آلبومشون Whatever People Say I Am, That's What I'm Not در همان ابتدا به عنوان یکی از مهم‌ترین آلبوم‌های این دهه شناخته شد و مورد احترام قرار گرفت، بعد از آن فقط چند ماه از انتشار این آلبوم گذشته بود که مجله NME اون رو یکی از بهترین پنج آلبوم تاریخ موسیقی بریتانیا خطاب کرد. جدای از یک موقعیت هیجان‌انگیز برای یک گروه جوان، اونا شرایط سختی رو با کم‌ترین ضرر و خسارت پشت‌سر گذاشتند، بیسیستشون [Bassist] رو از دست‌دادند ولی دست از هدف خود برنداشتند و توانستند دیگرگروه‌های جوان رو پشت‌سر بگذارند و بر امواج موفقیتی بزرگ جرکت کنند، بله این گروه توانست از عهده‌ی این کار بربیاد: اونا به کار کردن ادامه‌دادند. در طول یکسال: تورهایی برگزار کردند، به سرعت آلبوم دومشون Favourite Worst Nightmare رو نوشتند و ضبط کردند، تنها کمی بیش از یکسال از انتشار اولین آلبومشون می‌گذشت که دومین آلبوم رو هم منتشر کردند. بعضی‌ها ممکنه این سرعت کار Arctic Monkeys رو این‌طور توجیه کنند که گروه می‌خواسته در این زمان که محبوب و شناخته شده و تنور هنوز داغه از فرصت استفاده کنه و آلبوم دوم رو با این فاصله‌ی زمانی کم نسبت به آلبوم اول منتشر کنه، ولی Favourite Worst Nightmare نقطه مقابل فرصت‌طلبی هست: این آلبوم جذاب و با انرژیه، صدای هیجان‌انگیز یک گروه داره به طرف گروه برمی‌گرده.

به طور حتم Arctic Monkeys استعداد و پتانسیل خود را در آلبوم Whatever People Say I Am نشان داد، ولی توان و انرژی جوانی اونا دِین و بدهی‌ای رو که به گروه‌های دیگه دارن رو پنهان می‌کنه. در این باره، اونا تاثیراتی رو جذب می‌کنند، آزادانه از سبک گروه‌هایی چون Libertines، Strokes و the Jam اقتباس می‌کنند و ان‌ها رو تبدیل به هویت مجزای خود می‌کنند. برخلاف هر کدام از این سه گروه، اگرچه، Arctic Monkeys در مسیر آلبوم دومشان هیچ لغزش و اشتباهی نداشتند؛ اونا مرتکب خودپسندی نشدند،می‌شه گفت نه روی دومین آلبوم بیش از حد فکر کردند و نه استارت شروع این آلبوم رو خیلی زود زدند. نتیجه‌ی تلاش و کار مداوم طی یکسال، پیشرفت حیرت‌آور گروه بود اونم در حالی که آن‌ها محدودیت‌ها رو تست می‌کردند که بدانند تا چه حد توان دارند و می‌تونن جلو برن. Favourite Worst Nightmare به سختی می‌تونه از لذت‌بخشی آلبوم اول دست برداره اما در عوض مثل چتری می‌مونه که شتابان بالای سر این گروه باز شده. آن‌ها هنوز هم انرژی جنبشی زیادی دارن ولی این گروهی نیست که به راحتی بتونه با اون چند گروه بالا دست‌وپنجه نرم کنه. Arctic Monkeys ممکنه که با یک Riff تاثیرگذار (جمله‌‌ای که در طول ترانه تکرار می‌شه) آهنگش رو آغاز کنه ولی پس از آن وارد جریان post-punk خواهند‌ شد، ویا یک verse [یک بند در ترانه] رو با هارمونی‌های تکرارشونده و مدوّر مزین کنند، مثل همان کاری که در پایان آهنگ Flourescent Adolescent انجام دادند. به راستی، یک چیز قابل توجه در مورد Arctic Monkeys هست - چیزی که Favourite Worst Nightmare آن را به خوبی نمایان می‌کنه – سادگی و بی‌ریا بودن آن‌هاست و این‌که چگونه توانستند موسیقی راک کلاسیک رو بازسازی کنن، همه‌ی اینا به جوان‌بودنشون برمی‌گرده.

گروه تاثیرات فراوانی از the Strokes و Libertines گرفته و پیشرفت زیادی کرده، آن‌ها تمام سبک‌های موسیقی راک رو امتحان‌کردند و پس از آن‌که یکباره تاریخچه‌ی موسیقی راک رو یاد گرفتند سبک خود را انتخاب کردند. ترکیبی از post-punk و classic rock که سبکی نو و بانشاط به وجود اورده، این تا اندازه‌ای بخاطر اینه که این گروه ایده‌های جدید و فراوانی در آهنگ‌های منحصر به فردش به کار برده. بعضی از این موارد در اولین آلبوم گروه به چشم می‌خورد، ولی در مورد Favourite Worst Nightmare این بی‌تابی و بی‌قراریه آلبوم هست که ما رو تحت تاثیر قراز می‌ده - اونا سعی می‌کنن خودشون رو کشف کنن، برخلاف خیلی از گروه‌های مدرن و جدید آن‌ها به کشف‌کردن در دنیای راک علاقه‌مند‌اند، نه به خودنمایی و در برابر دید دیگران ظاهر شدن. در این آلبوم سعی می‌کنند همه چیزی رو امتحان کنند، که این باعث می‌شه این آلبوم از بعضی جهات با اولین آلبوم گروه فرق‌های عمده‌ای داشته باشه، آلبومی که واقعا دلچسب‌تر بود. تمام آهنگ‌های اولین آلبوم یعنی Whatever People Say I Am, That's What I'm Not دیدگاه ونقطه‌نظر مشابهی بین هم به اشتراک گذاشته‌اند، در حالی که در Favourite Worst Nightmare دیدگاه‌های‌‌ آهنگ‌های این آلبوم از همدیگر متفاوت هستند و همین امر در این‌جا باعث جذابیت این آلبوم شده. در اولین آلبوم به راحتی می‌توان متوجه شد که از چه گروه‌های الهام گرفتند، و در آلبوم دوم متوجه می‌شیم که تمام آهنگ‌ها منحصر به فرد هستند، به همین جهت Favourite Worst Nightmare از آلبوم اول گروه هیجان‌انگیزتره: این آلبوم بلند‌همتی و هدف بزرگ Arctic Monkeys رو فاش می‌کنه و باعث خواهد شد کسانی که قبلا نسبت به این گروه بدبین‌ بوده‌اند این‌بار آن‌ها رو باور داشته باشند.

عشق گروه به فیلم‌های کلاسیک باعث شده موسیقی این فیلم‌ها روی سبک جدیدشون تاثیر بگذاره، برای مثال ابتدای آهنگ 505 مستقیما از Soundtrack فیلم The Good, the Bad and the Ugly [خوب، بد و زشت] گرفته شده [Ennio Morricone آهنگ‌ساز موسیقی متن این فیلم هست].

Artist: Arctic Monkeys
Album: Favourite Worst Nightmare
Release Date: Apr 24, 2007
Styles: Indie Rock

Tracks:

1. [Download MP3] "Brianstorm" – 2:50
2. "Teddy Picker" – 2:47
3. [Download MP3] "D Is for Dangerous" – 2:20
4. [Download MP3] "Balaclava" – 2:49
5. "Fluorescent Adolescent" (Turner, Bennett) – 3:01
6. "Only Ones Who Know" – 3:09
7. [Download MP3] "Do Me a Favour" – 3:31
8. "This House Is a Circus" – 3:13
9. [Download MP3] "If You Were There, Beware" – 4:38
10. [Download MP3] "The Bad Thing" – 2:26
11. [Download MP3] "Old Yellow Bricks" (Turner, McClure) – 3:15
12. [Download MP3] "505" – 4:13