اگر آلبوم تقریبا خلل‌ناپذیر Folklore که دومین آلبوم Nelly Furtado است و در سال 2003 منتشر شد، توانسته باشه چیزی رو به اثبات برسونه، اون اینه که این خواننده‌/ترانه‌نویس مدرن، زیرک و جاه‌طلب هنوز کاملا نتونسته به کارهای عالی و باکیفیت دسترسی پیدا کنه و آن‌ها رو خلق کنه. چون Nelly به طور تفننی در زمینه موسیقی جهانی کار می‌کرد و همچنین بخاطر ریسک‌های‌ موفقیت آنی، او بدون توجه به سلیقه‌ی شنوندگان، خودش رو آزاد گذاشته بود هرطور که دوست داش عمل کنه، و شنوندگان او هم عینا به او واکنش نشان دادند، بطوریکه این آلبوم به سختی توانست در جدول Billboard Top 40 راه پیداکنه، هیچ آهنگ موفقی ارائه نکرد، و فروش آن تنها به اندازه‌ی یک‌چهارم از فروش آلبوم اول او [که برنده‌ی جایزه‌ی Grammy هم شد] بود. تجدید نظر در مورد سبک آلبوم بعدی او، یعنی Loose که حدودا سه سال بعد از انتشار Folklore، در سال 2006 منتشر شد یک Nelly Furtado ی کاملا متفاوت رو به ما معرفی کرد: کسی که جذاب، فریبنده شده بود و برای dancefloor آماده شده بود. او به میزان زیادی از سبک Gwen Stefani اقتباس کرد و کمی هم از حرکت دهه هشتادی موجود در آلبوم Justified از Justin Timberlake تاثیر گرفت، اکنون Furtado صدا و سبکی داره که نقطه شروع آن، سال 2006 است. این حرکت ممکنه که هوادارانی رو که از طریق آلبوم اول او یعنی Whoa, Nelly! [که درسال 2000 هیچ آلبومی به مانند اون پیدا نمی‌شد] به او جذب شده بودند رو از دست بده. Furtado در جایی که شخصیت اصلیش لطمه خورده آروم نمیشینه چون در اون صورت جز یه ردپا چیزه دیگه‌ای از او باقی نمیمونه. Furtado اگر باهوش نبود هیچی نبود، او هوشیارانه Timbaland، یکی از بهترینِ بهترین تهیه‌کنندگان در موسیقی مدرن رو به عنوان همکار اصلی انتخاب کرد.

Timbaland سکان رهبری تمام آهنگ‌های این آلبوم را به جز 2 آهنگ از این 12 آهنگ رو در دست گرفت. البته کلا این آلبوم مشتمل بر 13 آهنگ هست که یکی از آن‌ها ورژن اسپانیایی آهنگ "Te Busque" که با Juanes خوانده. Timbaland به بیشتر این آهنگ ها حس شادی‌بخشی، ریتم‌های قدیمی و مدرن، bass قوی، قطعه‌های خواندنی فراوان و چنان ضرب‌های [beat] سنگینی اضافه می‌کنه که باید با دقت گوش کنیم تا متوجه بشیم چقدر تند و فرز هستند. و این در هیچ‌کجا به اندازه‌ای که در سه آهنگ آغازی "Afraid،" "Maneater،" و "Promiscuous" مشهود هست، دیده نمی‌شه. در این سه آهنگ‌، صدای ترامپت باعث می‌شه این آهنگ‌ها دلنشین و متقاعد‌کننده به نظر بیایند -- مخصوصا در آهنگ "Maneater" که این خصوصیت به صورت دایره‌وار تکرار می‌شه، همچنین صدای bass و قسمت تکرارشونده‌ای که ما رو به یاد Prince می‌اندازه [منظورم از "قسمت تکرارشونده" همون chorus هست.] Timbaland در این آلبوم بهترین توانایی‌هاش رو به نمایش گذاشته، این Nelly Furtado هست که ارتباط ضعیفی با آهنگ‌ها برقرار کرده؛ این مهم نیست که چطوری درآهنگ "Maneater" فریاد می‌کشه و یا در آهنگ "Promiscuous" زمزمه می‌کنه -- مهم نیست به چه میزان در مورد se* آواز می‌خونه، چون او se*y به نظر نمیاد. اگرچه این‌طور به نظر میاد که او داره تلاش می‌کنه se*y باشه، اما این باعث نمی‌شه اشتیاق و حرارت زیادی بوجود بیاد. نکته‌ی دیگه این‌که صدای Nelly به عنوان یک صدای Background [پشت‌زمینه] با محصول Timbaland ترکیب شده و به عنوان یک ابزار و وسیله ایفای نقش می‌کنه، و این به موسیقی کمک می‌کنه تا مدرن و بروز باشه. Furtado با میکسی که Timbaland انجام داده هیچ مخالفتی نمی‌کنه، و همین امر بیش‌تر از هرچیز هوش و زیرکی او را ثابت می‌کنه، بیشتر از اون‌چه در آلبوم Folklore به نمایش گذاشت؛ این‌که چرا او Timbaland رو به عنوان همکار انتخاب کرده علّتی داره، و به او اجازه داد تا در نصف این آلبوم درخشش داشته باشه. در نصفه‌ی دوم این آلبوم، همون نِلی فورتادوی سابق خودش رو نشون می‌ده. او با آهنگ "No Hay Igual" شروع به اقتباس از سبک‌های دیگر مکان‌های دنیا می‌کنه، او در این آهنگ با زیرکی reggaeton و M.I.A. رو باهم ترکیب کرده، در همان‌راستا می‌توان آهنگ "Te Busque" به سبک Latin pop رو نام برد. کلمات او رفته‌رفته خودشون رو نشون می‌دن، مثل آهنگ "Say It Right" – یک قطعه‌ی قابل تامل و تاریک که اگر این آلبوم محصول Timbaland نبود می‌شد بگیم که این آهنگ کاملا با سبک آهنگ‌های قبلی Nelly مطابقت داره – یا آهنگ شیرین و قابل تامل "In God's Hands"، و سپس آهنگ "Wait for You" که از موسیقی هندی و ملودی‌ تاثیر گرفته که ما رو به یاد آهنگ "I'm Like a Bird" می‌اندازه.

جفت شدنه Furtado و Timbaland یه همکاری واقعی و عالی به نظر می‌رسه، با این‌که هنوز هم از دو آلبوم قبلی هم تاثیر گرفته اما یک محصول پرماجرا و جذاب ارائه داده. موسیقی نیمه‌ی دوم آلبوم به اندازه‌ی "Maneater" و "Promiscuous" که به شایستگی قبل از اینکه خود آلبوم منتشر شود جزء بهترین آهنگ‌ها شدند [به ترتیب در بریتانیا وآمریکا،] معتادکننده و جذاب نیست. نبوغی که در این دو آهنگ به کار رفته، به Timbaland برمی‌گرده، کسی که نه تنها به این اهنگ‌ها شکل داد بلکه اشکالات رپ‌خوانی Furtado رو کم‌رنگ کرد. Furtado به اندازه‌ی کافی باهوش هست که به Timbaland اجازه بده بر این آلبوم حکمفرمایی کنه. Timbaland به Nelly Furtado قدرت تازه داد و باعث شد دوباره زنده بشه، هم از لحاظ خلاقیت و هم از لحاظ تجاری. پس این شایسته‌ی او بود که این دو آهنگ به عنوان بهترین‌های این آلبوم برگزیده بشن.

آهنگ پایانی این آلبوم یعنی "All Good Things (Come to an End)" [که قسمتی از این آهنگ توسط Chris Martin از گروه Coldplay نوشته شده] برای لحظات ناامیدی یک soundtrack خوب بحساب میاد.